Rozdział 1 "„Bo ten, kto nigdy nie widział słońca, nie pozna radości życia.”

„Rodzicu,

bronisz swego dziecka wodząc Śmierć za nos, lecz w

ostatniej walce jesteś tylko widzem bez możliwości ochrony.”- Anonim

 Mężczyzna otworzył gwałtownie oczy i spojrzał w sufit. Poczuł, jak po jego skroni spływa powoli strużka potu, a serce wybija szalony rytm. Ponownie zamknął powieki, pragnąć uspokoić nie tylko serce, ale i oddech. Szybkim ruchem odgarnął kołdrę na bok i różdżką przywołał do siebie czarną szatę. Szybkimi ruchami włożył ją na siebie, nie przejmując się przejmującym zimnem, które panowało w jego pokoju. Mamrocząc na nieodpowiedzialnego Glizdogona wszedł do łazienki, która była jeszcze mniejszym pomieszczeniem, niż pokoik. Obmył twarz zimną wodą, aby pozbyć się ostatnich resztek snu, zmęczenia i koszmaru. Spojrzał w brudne lustro i dojrzał swoje odbicie, odbicie człowieka zmęczonego życiem, który każdego dnia oczekiwał śmierci. Małe, czarne oczka przerażały wszystkich uczniów Hogwartu, długi i haczykowaty nos, często był obiektem kpin i żartów.  Przyjrzał się ziemistej cerze, która była jego zmorą od najmłodszych lat, a potem przejechał smukłą dłonią po prostych i czarnych niczym noc włosach. Oparł dłonie na zimnej umywalce i starał się wymazać z głowy dziwny koszmar. Po raz pierwszy od szesnastu lat pomyślał o małej istotce, którą oddał swojej kuzynce na wychowanie. Nie potrafił sobie wyobrazić tego dziecka w mugolskim domu dziecka, lub podobnej rodzinie. Płacił za jego utrzymanie i naukę w domu, ale nigdy go nie zobaczył. Nie chciał, mimo że Eva nalegała. Wiedział, tylko, że jest płci żeńskiej i jest bardzo podobna do jego przyjaciółki. Nie interesowało go to, chciał, aby zniknęła. Mimo to ciągle nazywał ją dziecko.  Zastanawiał się, dlaczego jego umysł tak nagle przypomniał sobie o niej. Jaki sens były głuche okrzyki w jego głowie, które wzywały pomoc. Otworzył skrzypiące drzwi i po wąskich stopniach zszedł na dół, gdzie słyszał już trzaski dochodzące z kuchni. Z hukiem wszedł do niezwykle jasnego pomieszczenia, które mogło pomieścić ledwie dwie osoby. Z niechęcią spojrzał na biały talerz, który postawił na stole Glizdogon. Smród smażonego bekonu wypełnił pomieszczenie.

-Otwórz okna –warknął Snape.

Mały człowieczek o mysich włosach podreptał do jednego z brudnych okien i z trzaskiem je otworzył. Powiew świeżego powietrza otrzeźwił odrobinę Mistrza Eliksirów i sprawił, że śniadanie nagle stało się bardzo kuszącą propozycją. Snape należał do osób, które uważały marnowanie czasu, za największą zbrodnię, dlatego w domu spędzał mało czasu. Zazwyczaj zaraz po śniadaniu wybierał się do Malfoy Manor, aby poprawić stan psychiczny Dracona.

-Przyszła sowa –oznajmił Peter.

Severus uniósł wysoko cienkie brwi i podszedł do czarnego puchacza. Doskonale wiedział, że owo stworzenie należy do Narcyzy, która rzadko zwracała się do niego osobiście. Zgromił spojrzeniem skradającego się za jego plecami Glizdogona i rozwinął zapieczętowaną kopertę.

Drogi Severusie,

Nie przyjeżdżaj dzisiaj do MM. Spotkajmy się na cmentarzu w Londynie.

NM.

Przeczytał treść listu po raz kolejny i niechętnie wrzucił pergamin do kominka. Nie zwracając uwagi na małego czarodzieja, który dopytywał się, dokąd Snape się udaje i co ma robić, Severus ubrał czarną pelerynę i opuścił dom. Powolnym krokiem ruszył w stronę ciemnej uliczki, która służyła mu do teleportacji. Zastanawiał się powoli, czemu Narcyza nagle zmieniła zdanie i chciała się spotkać na cmentarzu. Usłyszał trzask upadającego przedmiotu i gwałtownie się odwrócił. Nie zdołał jednak zobaczyć napastnika, bo ten natychmiast się teleportował.  Wysunął końcówkę różdżki ze swojej szaty i przyspieszył kroku. Czuł na sobie czyjeś spojrzenie, ale nie potrafił zlokalizować owej osoby. Zignorował okropny odór zaułka i głośne odgłosy kociej bijatyki. Szybko się teleportował, widząc cień wchodzący do zaułka.

            Cmentarna brama wyglądała całkowicie normalnie. Czarne pręty sprawiały wrażenie bram do samych piekieł, a nie do miejsca ostatecznego spoczynku. Snape pchnął delikatnie furtę, która zaskrzypiała okropnie. Naciągnął na głowę kaptur, chcąc za wszelką cenę ukryć swą tożsamość. Wślizgnął się na teren miejscowego cmentarza i rozejrzał się po terenie. Mnóstwo ludzi pojawiło się dziś, aby odwiedzić swoich zmarłych krewnych, przyjaciół. Severus starał sobie przypomnieć, kiedy ostatni raz odwiedził grób Lily. Było to chyba zaraz po pogrzebie, gdy widział Evę po raz ostatni, gdy trzymała w ramionach dziecko. Ruszył kamienną ścieżką wzdłuż nagrobków, przyglądając się parze staruszków, którzy grabili piasek wokół pomnika. Mocniej naciągnął kaptur, który przy okazji osłaniał go przed słońcem. Sierpień był gorącym miesiącem nawet w Anglii, dlatego po chwili poczuł, jak cienka strużka potu spływa mu po plecach. Przeklął swoje uwielbienie dla czarnych ubrań i ze stoickim spokojem minął mały kościółek, w którym właśnie odbywała się msza. Severus dopiero teraz zrozumiał, że w tym stroju za bardzo się wyróżnia, ale nie było innego wyboru. Nie miał pojęcia, gdzie mógłby napotkać kogoś z Ministerstwa, lub Zakonu. Zapuścił się w najdalsze zakątki cmentarza szukając znajomej sylwetki Narcyzy. Po chwili kamienna ścieżka zniknęła i została zastąpiona przez drobny piasek. Snape słyszał jego chrzęst pod swoimi stopami. Jakaś młoda kobieta płakała i przez przypadek wpadła na niego. Uniosła głowę i natychmiast uciekła od jego pogardliwego spojrzenia. Severus nienawidził łez, wręcz się nimi brzydził. Skręcił w prawo, tak jak prowadziła ścieżka i po chwili zobaczył szczupłą kobietą w czarnym płaszczu, która trzymała w dłoniach bukiet lilii. Na włosach miała owinięty czarny szal, spod którego wystawały jasne kosmyki włosów. Czarodziej przyspieszył i zrównał się z nią i spojrzał na napis na małym pomniku.

Caroline Narcyza Malfoy.

Nie zdołała zobaczyć słońca.

Zdziwiony patrzył, jak przyjaciółka składa kwiaty na marmurowej płycie. W jej oczach zobaczył smutek i tęsknotę.

-Nie wiedziałeś o niej?- zapytała głucho i nie czekając na odpowiedź, prychnęła.- Oczywiście, że nie. Lucjusz, tak się jej wstydził, że pochował ją nawet na mugolskim cmentarzu.

Severus omal nie cofnął się, gdy usłyszał jak kobieta klnie. Narcyza była dla niego uosobieniem spokoju i opanowania. Zawsze murem stała za swoją rodziną. Teraz w jej szarych oczach dostrzegł błysk gniewu.

-To twoja córka?- zapytał tępo.

-Tak - szepnęła i uklękła przed płytą delikatnie jej dotykając.- Lucjusz zawsze chciał mieć syna. Jednak, gdy dowiedział się, że pierwsza narodzi się dziewczynka zdenerwował się. Lekarze twierdzą, że Caroline urodziła się martwa.

-Przykro…

-Słyszałam jej płacz –zaszlochała i upadła na kolana.- Żyła, gdy wynosili ją z mojej sali, choć próbują mi wmówić, że to był sen. Wiem, że Lucjusz mnie oszukał. Ona żyła.

Severus poczuł czyjeś spojrzenie i ponownie się obejrzał. Zobaczył jedynie kręcących się po cmentarzu ludzi. Ujął Narcyzę pod ramiona i podniósł z ziemi. Kobieta nadal szlochała cicho i zacisnęła dłoń na czymś miękkim. Mężczyzna po chwili rozpoznał szmacianą lalkę.

-Miała ją dostać…, nawet nie zdołała jej zobaczyć…

-Uspokój się, Narcyzo –warknął- Ludzie patrzą.

Kobieta natychmiast westchnęła i otarła mokre od łez policzki. Jeszcze przez chwilę stali w milczeniu i wpatrywali się w grób małej Caroline.

-Rodzice nie powinni grzebać swoich dzieci - powiedziała stanowczo.- Rozumiesz, Severusie?

Kiwnął delikatnie głową, choć szukał drugiego dna tego spotkania. Nie rozumiał, dlaczego po tylu latach, nagle miał zobaczyć grób małej Caroline.  Narcyza spojrzała na niego przenikliwie.

-Nie chcę ponownie stawać nad trumną dziecka.

-Dracono…

-Jesteś w niebezpieczeństwie - oznajmiła szeptem.- Czemu nie powiedziałeś mi, że Regulus i Philippa mieli dziecko?

Severus z trudem powstrzymał się przed upadnięciem na ziemię. Pani Malfoy nie patrzyła na niego, niecierpliwie bawiła się złotymi puklami lalki.

-O czym ty mówisz?- zapytał ostro.

-Bellatriks już wie, Czarny Pan też. Co więc ci szkodzi, abyś powiedział mi prawdę?

-Czarny…

-Wie –oznajmiła krótko.- Wezwałam cię tu, ponieważ Bella i mój syn mają cię zabić. Jesteś moim przyjacielem, Severusie. Pewnie jedynym, dlatego mi na tobie zależy…

-Bardziej niż na siostrze?- przerwał jej.

-Bellatriks się zmieniła. Nie jest już tą samą osobą, z którą przeżyłam dzieciństwo. Mówią, że Azkaban zmienia ludzi, to prawda. Podsycił w niej sadyzm i chęć mordu. Ona oszalała.

-Zawsze…

-Severusie –przerwała mu oburzona.- Czas ci ucieka, więc nie będziemy tu mówić, czy moja siostra od zawsze powinna mieszkać na oddziale zamkniętym, czy nie. Jeśli Regulus naprawdę miał dziecko i to na dodatek z Philippą Rowel, to je ratuj. Myślisz, że co Czarny Pan zrobi z bękartem o takiej mocy?

-Przyro…

-Przestań mi przerywać!- warknęła najwyraźniej mocno już zdenerwowana.- Albo ją wykorzysta do zabicia Wybrańca, albo od razu ją zamorduje. Pewnie nigdy nie wiedziałeś, co to jest miłość do dziecka, a może nadal nie wiesz. Nieważne - chwyciła go mocno za kraniec szaty, zmuszając, aby spojrzał w jej oczy.- Ratuj ją, Severusie. Zabierz ją i uciekajcie z Anglii, jak najdalej.

-Zmieniłaś się.

- Gdybym wiele lat temu wiedziała, jak potoczą się moje losy, może nie wyszłabym za Lucjusza. Teraz jednak mam syna, który potrzebuje pomocy, który musi zabijać, bo jego ojciec jest zbyt wielkim tchórzem…

-Nie oceniaj, go zbyt surowo.

-Za późno, Severusie. Myślę, że ta miłość nie umarła. Jej nigdy nie było.

Pokiwał głową i mocno przytulił czarownicę. Zaszlochała cicho w jego szatę, podczas gdy on głaskał ją po głowie.

-Musisz być silna, Narcyzo. Rozegraj to mądrze, a oboje przeżyjecie tę głupią wojnę.

-Zrób to szybko Severusie, a i tobie się poszczęści - szepnęła i dała mu szmacianą lalkę.- Uciekaj.

Pocałował ją delikatnie w czoło i schował zabawkę do kieszeni szaty. Machnął różdżką i na grobie małej Caroline pojawiły się czarne róże.

-Dziękuję – szepnął Mistrz Eliksirów i szybko oddalił się w stronę cmentarnej bramy.

            Małe Margate powitało go ostrym wiatrem i zapachem soli. Westchnął i spojrzał na wzburzone morze, które uderzało o skały. Przez te dwadzieścia lat, nadal nie potrafił zrozumieć, co kierowało jego kuzynką, aby sprowadzić się do miasta, gdzie większość ludzi skończyło siedemdziesiąt lat. Nie zwracając uwagi na zdumione spojrzenia przechodniów ruszył wzdłuż plaży. Zdjął kaptur z głowy i dostrzegł maleńki domek. Prychnął pod nosem wiedząc, że kuzynka musi mieszkać w czymś takim. Przyspieszył i zaraz tego pożałował, bo upadł na jasny piasek. Śmiech dzieci rozbrzmiał w jego uszach. Szybko podniósł się z ziemi i spojrzał na poczerwieniałego ze śmiechu czternastolatka. Ostatkiem silnej woli powstrzymał się, przed wyciągnięciem różdżki i zmienienia prychającego nastolatka w prosię, które biegałoby wzdłuż plaży.

-Najmocniej pana przepraszam - krzyczała pulchna kobieta, która biegła w ich stronę wymachując rękoma.- On już taki jest.

-W takim razie trzeba go lepiej wychować – syknął, widząc, że kobieta się rumieni.- Taki bachor powinien siedzieć zamknięty w piwnicy i nie wychodzić, dopóki nie nauczy się kultury.

Odwrócił się dumnie.

-Co za gbur. Widać, że nie ma dzieci- mruknęła kobieta.

Severus już chciał się odwrócić, ale stwierdził, że nie powinien się mieszać w kłótnię z głupią, mugolską kobietą. Przypomniał sobie Petunię Dursley, która miała podobny charakter. Była to jedna z najbardziej znienawidzonych przez niego kobiet. Wszedł po drewnianych stopniach na mała werandę i otrzepał pelerynę z piasku. Poczuł delikatny zapach pelargonii i kichnął.  Nienawidził tych kwiatów.

-Lily! Lily, poczekaj!- zawołał chłopak, którego włosy, co chwila podrygiwały w czasie biegu.

Jego głośne kroki odbijały się od korytarzy Hogwartu, gdy próbował dogonić swoją przyjaciółkę. Rudowłosa Gryfonka zatrzymała się i uśmiechnęła.

-Severusie?

Chłopak zobaczył wyraz zdumienia na jej twarzy, natychmiast się zarumienił. Poprawił torbę, która zwisała mu na ramieniu i spróbował przybrać obojętny ton.

-Dzisiaj są walentynki –oznajmił.

-Wiem o tym –zachichotała.- Ten Potter, też musiał mi przypomnieć!

Snape poczuł radość na widok złości przyjaciółki. Już od pierwszej chwili obawiał się, że Evans od razu zaprzyjaźni się z Potterem.

-To dla ciebie.

Rudowłosa chwyciła kwiaty i natychmiast zaciągnęła się zapachem wspaniałych pąków.

-Dziękuję, ale ja nie mam nic dla ciebie - szepnęła zawstydzona.

-Nie szkodzi. Wystarczy mi nasza przyjaźń.

Lily uśmiechnęła się radośnie i ruszyła na dziedziniec.

-Hej, Smarkerus!!

Snape odwrócił się w stronę Jamesa Pottera, który uniósł różdżkę. Po chwili Lily pisnęła ze strachu, a z pięknych kwiatów wyleciał rój pszczół. Rozwścieczone owady natychmiast ruszyły w stronę Ślizgona, który potykając się o własną szatę ruszył do ucieczki. Potknął się i natychmiast poczuł bolesne ukłucia.

-Przestańcie!- wrzasnęła Lily.- Zrobicie mu krzywdę!

-Słucham?

Severus ocknął się ze swoich wspomnień i zobaczył przed sobą drobną dziewczynę, która była zaskoczona jego pojawieniem się w tym domu. Severus zobaczył, jak w niebieskich oczach pojawia się panika.

-Przyszedłem do Evy Waiss - oznajmił sucho.

-Proszę pani - zawołała głośno.- Ktoś do pani.

W tym momencie z mieszkania wyleciała druga dziewczyna. Była o wiele ładniejsza od blondynki i równie zaskoczona. Jej skóra była lekko opalona, a ciało miała szczupłe. Długie w odcieniu brązu, włosy okalały okrągłą buzię, a oczy miała duże w kształcie migdałów.

-Dobry –mruknęła.- Vera, idziemy?

Severus dostrzegł, że obie najwyraźniej chcą iść na plaże. Przesunął się, aby zrobić im miejsce i po chwili nastolatki zniknęły wśród tłumu ludzi na plaży. Patrzył na oddalającą się brunetkę, która po chwili wybuchnęła wesołym śmiechem.

-Sev?

Odwrócił się powoli i zobaczył starszą kobietę, która spoglądała na niego z niedowierzaniem. Niewiarygodnie duże usta zamarły w niemym „o”, a oczy były tak szeroko otwarte, że mogły zaraz wypaść.

-Nie wpuścisz mnie, Evo?

Kobieta szybko się odsunęła. Powolnym krokiem wszedł do małego domku. Drewniane ściany nie były pomalowane, ani oklejone tapetą. Zdjął z ramiona pelerynę i wszedł do małego salonu. Oprócz mugolskich sprzętów, którymi gardził znajdowała się tam pokaźnej wielkości biblioteczka z ciemnego drewna, stolik, dwa fotele w czerwonej barwie i kanapa. Wybrał fotel i cierpliwie czekał, aż kuzynka wróci z herbatą. Miał nadzieję, że pamięta, co pija. Po chwili Eva ponownie pojawiła się w drzwiach niosąc dwie szklanki z gorącym napojem. Usiadła naprzeciwko kuzyna i rozpuściła czarne, matowe loki.

-Co cię sprowadza?- mruknęła.

Snape wiedział, że nie jest zachwycona z jego wizyty. Upił łyk zielonej herbaty i złączył palce dłoni.

-Mamy pewien problem, Evo. Muszę zabrać ze sobą dziecko.

Kobieta ponownie otworzyła szeroko oczy i polała się wrzątkiem. Syknęła cicho i wyjęła z kieszeni luźnych spodni różdżkę. Snape spokojnie przyglądał się kobiecie, która teraz masowała powoli skronie.

-Chyba nie rozumiem - szepnęła.- Zjawiasz się tu, po szesnastu latach i mówisz, że chcesz ją zabrać?

-Tak.

-Oszalałeś -wycedziła wstając.- Nie obchodzi mnie, z jakich pobudek się tu zjawiłeś. Może obudziły się w tobie wyrzuty sumienia, albo i nie. Co ty sobie wyobrażasz?!-krzyknęła.

-Usiądź, Evo –polecił surowo.

-Nie!- krzyknęła i zaczęła chodzić po pomieszczeniu.- Szesnaście lat temu, zapewniłeś mnie, że nie chcesz mieć z nią nic wspólnego. Na początku miałam nadzieję, że wrócisz i chociaż będziesz istniał w jej życiu. Ty… ty nawet nie znasz jej imienia!

-Posłuchaj mnie, Evo –powiedziała stanowczo Severus, również wstając.- Czarny Pan, wie o niej.

Cichy łoskot. Kobieta upadła na drewnianą podłogę i zasłaniała usta dłonią. Z jej piersi wydobył się okrzyk przerażenia wymieszany z rozpaczą. Severus patrzył na to z obrzydzeniem, ale podszedł do kuzynki i pomógł jej wstać. Eva usiadła na kanapie i ukryła twarz w dłoniach.

-Szesnaście lat ją ukrywałam –wyszeptała.- Byłam pewna, że tu będzie bezpieczna.

-Jeśli nie chcesz mi jej oddać, dobrze- powiedział powoli.- Tylko weź ją z Anglii. Najlepiej wyjedźcie do Stanów.

-Będzie chciała wiedzieć…

-Nie może –przerwał jej stanowczo. – Im mniej wie, tym lepiej dla niej.

-Brian się nie zgodzi…

-Musisz go przekonać, Evo –warknął.- Jeśli oni was znajdą, nie zginie tylko ona. Wybiją was wszystkich.

Eva pokiwała powoli głową. Severus rzucił na nią ostatnie spojrzenie i wyciągnął z kieszenie mały pakunek, który zawsze nosił przy sobie.

-W razie niebezpieczeństwa, daj jej to.

-Co to takiego?

-Nie twój interes- syknął.- To może jej się przydać, gdyby nikt z nas nie mógł jej ochronić.

Eva kiwnęła głową i schowała pakunek w kieszeni. Severus przywołała pelerynę i ruszył ku wyjściu.

-Caris –szepnęła Eva, gdy wychodził.

-Słucham?- zapytał.

-Ma na imię Caris.

Jest rozdział pierwszy. Nie mam pojęcia, co o nim powiedzieć. Jest taki zwyczajny, pomijając fakt, że główna bohaterka pojawia się tutaj przez chwilę. 

Jasne Słoneczko, dziękuje za dedykację. Odpowiedzi pojawią się w osobnej zakładce...